تقدیمی

در انتهای دلتنگی امروزم

پرسه ای در دنیای تنهایی خویش می زنم

و بدینسان می خواهم بنویسم

اما نگارش برایم بسی سخت است

و سخت تر از ان باور حقایقی است که باید به درازای یک جاده

به آن بیاندیشم و دم بر نه آرم

اما با هر مقوله ای که است

باز هم قلم را به یاری حرفهای خویش می طلبم

و با رقص آن با سپیدی کاغذ چند سطری را برای

تسکین لحظه های دلتنگی خود خواهم نوشت

و تقدیم خواهم کرد

به ساکن وادی دل و همراه همیشگی خودم

تقدیم به او که

از زندگی جز رنج ندیده اما دلی پاک دارد

تقدیم به او که

جز کوله باری آرزو چیزی ره توشه سفر ندارد

تقدیم به او که

پرواز را می فهمد ولی دنیای بی رحم من بال پروازش را شکسته

و قدرت پرواز و فریاد از او گرفته

تقدیم به همسر مهربان صبورم