زندگی

روزگارا... 

تو اگرسخت به من می گیری باخبر باش که پژمردن من آسان نیست گرچه دلگیرتر از

دیروزم . . .  گرچه  فردای غم انگیز مرا میخواند 

لیک باور دارم دلخوشیها کم نیست

لحظات دیدار نزدیک است . . . 

زندگی باید کرد...

تقدیم به آنکه آینده را به انتظار دیدار او نشسته ام

به تو عادت کرده بودم

به تو عادت کرده بودم، ای به من نزدیک تر از من

                    
                                                  ای حضورم از تو تازه، ای نگاهم از تو روشن

به تو عادت کرده بودم، مثل گلبرگی به شبنم

                                                           مثل عاشقی به غربت، مثل مجروحی به مرهم

لحظه در لحظه عذابه، لحظه های من بی تو

                                            تجربه کردن مرگه، زندگی کردن بی تو

من که در گریزم از من، به تو عادت کرده بودم

                                                         از سکوت و گریه شب، به تو حجرت کرده بودم 

با گل و سنگ و ستاره، از تو صحبت کرده بودم

                                                  خلوت خاطره هامو، با تو قسمت کرده بودم

خونه لبریز سکوته، خونه از خاطره خالی

                       من پر از میل زوالم

          

جدایی

تقدیمی

در انتهای دلتنگی امروزم

پرسه ای در دنیای تنهایی خویش می زنم

و بدینسان می خواهم بنویسم

اما نگارش برایم بسی سخت است

و سخت تر از ان باور حقایقی است که باید به درازای یک جاده

به آن بیاندیشم و دم بر نه آرم

اما با هر مقوله ای که است

باز هم قلم را به یاری حرفهای خویش می طلبم

و با رقص آن با سپیدی کاغذ چند سطری را برای

تسکین لحظه های دلتنگی خود خواهم نوشت

و تقدیم خواهم کرد

به ساکن وادی دل و همراه همیشگی خودم

تقدیم به او که

از زندگی جز رنج ندیده اما دلی پاک دارد

تقدیم به او که

جز کوله باری آرزو چیزی ره توشه سفر ندارد

تقدیم به او که

پرواز را می فهمد ولی دنیای بی رحم من بال پروازش را شکسته

و قدرت پرواز و فریاد از او گرفته

تقدیم به همسر مهربان صبورم

نفس

احساس تو چون طراوت باران است

بر زخم شکوفه های گل درمان است

هر وقت که در هوای تو می چرخم

انگار نفس کشیدنم آسان است